üzerimde bir şey var.
bir beklenti sanırım.
insanların benden bişey beklememesi beklentisi.
bu da benim onlardan beklentim işte.
karşılıklı karşılanmayan beklentilerimiz ile takılıyoruz ve bu vesile ile ne onlar memnun ne ben.
kimseyi görmek istemiyorum.
ya da düzelteyim, çok çok az kişi var görmek istediğim.
diğerleri ise buna kırılıyor, bozuluyor ya da kırılmadan bozulmadan beklemeye devam ediyor, her şekilde benim asabım bozuluyor.
kimseyle konuşmak, görüşmek istemiyorum işte, bunu anlamak da anlatmak da benim yapımda bir insan için çok zor değil aslında ama kalp kırasım kalmamış sanki..kıracak kalplerin çok azalmasının korkusu mudur?
ben giderim,
döndüğümde, kalan sağlar benimdir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder