YALANDAN..

babam köpeği dışarı çıkarmazsam beni dövebileceğini söyledi. çünkü eve işedi diye köpeği dövemezmiş. köpeği dışarı çıkardım. babam beni hiç dövmeyecek. yalan söylüyorum. babam bana böyle bişi demedi. bizim köpeğimiz yok. benim babam da yok. ben de yoktum zaten orada.. yalancı değilim ben. kimsenin beni sevmemesi garip. oysa ben iyi bir kızım. beni babam yok diye sevmiyorlar. sanırım ben gene yalan söyledim. ben neden bozuğum?
neden defosu bariz bir kot gibi sırıtıyorum diğer kotların yanında?
5 yaşındayım. saçlarım kısa. ayaklarım çıplak. hastayım, öksürüyorum hep, nefesler sığmıyor ağzımdan. benim ağzım neden hep çok küçük? kelimeler de sığmadılar sonradan.. ayaklarım çıplak ve üşüyor. üzerimde mavi sabahlığım var. bir melek olduğumu fark edemeyecek kadar küçüğüm. o küçük odada, ayakta durmuş ağlıyorum. gece, karanlık.. habire ağlıyorum. ve başım omzuma düştüğünde, yani ben ağlamaktan yorulup uyuyakaldığımda, babamın sesi "uyuma!, uyumicam diyordun!" ve ardından yanağımı acıtan bir tokat..çığlık olmuş ağlayışım..
köpeği gezdirdim, yalan bunlar,

babam yok benim.