geliyormuşum
pencerelerde yaz
ve bileklerimde bayat bir intihar

oysa ölünecek bir şey yokmuş
gidince sen
yaşanacak bir şey olmadığı kadar

yanıyormuşum
vardığım yere bırakıp kendimi
atlasında yeryüzünün
çılgın ve çirkin
ve hüzünle oyalanan
yüreğimde kül tadı nice yangından kalan…

ölüyormuşum
senin saçların uzuyormuş üstelik
ölünce ben, cigarayı da bırakıp taksit ödüyormuşsun.

bedenin tecritmiş geçliğinden
ikisi de yalnızmış
geceler öpüyormuş memelerinden…

bense geçliğimi pazarlıksız
ve hızla geçtiğimden
bugünler saçlarımla birlikte şiir yazmayı da kısa
kestiğimden
piç kalmış aşklarla avutup kendimi
bileklerimde bayat bir intiharın dikiş izleri
gelip geçmiş yılların diş izleri ömrümde
neşter ve gül’müş hayat.

gülüyor…gülüyor…gülüyormuşum…

yılmaz odabaşı