fotoğraflarda bile "öyle" bakmıyorum sanki şimdi..
şimdi dediğim mesela, dünden ne kadar farklı değil mi?
kime üzüleceğimi şaşırdığım bir esnada kendim için üzülmeyi unutmuş olmalıyım.
peki sen nasılsın diyince anladım.
kırgınım.
bütün kelimelerim kırılıyor bu yüzden.
arada bir sinirlendiğimde öfkem dökülüyor ağzımdan da, ne kadar üzgün olduğuma dair tek bir kelime çıkmıyor.
"haksızlık bu" bile diyemiyorum.
hak bu çünkü.
tam da şimdi yine herkes hak ettiğini yaşıyor.
hak etmediğimiz daha önemlisi hakkını veremeyeceğimiz bir mutluluğun hesabını ödedik, gönül rahatlığıyla sofradan kalkabiliriz bence.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder