"kim bilir kim olduk
bile bile göre göre
sustuklarımız kaçtıklarımız ne

düşündürmeden durmayan, uyku zaten uyutmayan
dilde kelâmsız, tende selamsız bu halimiz ne"

tuhaf oldu her şey.
çocuk kalmaya çalışırken büyüyen yanlarım ile, büyümeye çalışıp tökezleyen yanlarım geldi geldi birbirine vurdu ortada bir yerde.
yani neticede ne büyüyebildim, ne çocuk kaldım.
istemediğim tecrübeleri aldım, bunun sonucunda yanmaktan kurtulmak yerine bile bile yanar oldum.
eskiden en azından bilmediğimden olan bu yanma hali, yeni şekli ile topluluklar için salaklık adını aldı bu şekilde.
umursamak istemediğim şeyleri umurumda yapan ne bulamadım?
eskiden sahip olmadığım bu korku nereden geldi içime?
ne zaman kaybetmekten korkar oldum?

bu gerçekten çok tuhaf, eğer sahip olduklarından memnun değilsen, onları kaybetmekten yine de neden korkarsın? daha kötüsüne sahip olma korkusu sebebiyle elindekine şükretmeye alıştırılmış bünye. uyuşturulmuş.

ne istediğimi hiç unutmuyorum.
nerede olmak istediğimi, ne yapmak istediğimi hiç unutmuyorum.
harekete geçmek için neye ihtiyacım var, tamamen delirmeye mi?
bu akşam bir valizi toplayıp, bir otobüse atlayıp burdan siktirip gitmeme engel olan şeyin adı ne?
çok tatsız ama cevap para sanırım.
bulabileceğimden, kazanabileceğimden, hayatımı tek başıma sürdürebileceğimden emin olmama rağmen, götümü temiz klozete koyamazsam korkusu. burjuva ruhumu baileys coffee ile besleyemezsem korkusu. yardan geçmeyeyim derken serden geçmek zorunda kalırsam korkusu. bir ayakkabıyı çok istediğimde alamazsam korkusu. bu korkular sebebiyle tahammül etmekte olduğum şeyler ise, daha katlanılır geliyor bana, çok acayip..çok acayip değil, çok kötü.