hayat insanı bir yerden alıp bir yere öyle bir hızla sürüklüyorki, kendi rüzgarımdan ürker oluyorum bazen.
içimdeki fırtına hiç dinmeyecek mi?
bir limanı dağıtıp çıkıyorum şimdi.
köprüleri yakıyorum, gemileri batırıyorum, kurtarılacak ne varsa biri benim adıma toplasın diyorum.
ben toplayamam.
başkası toplasın.
ama şu da bir seçenek; bırak dağınık kalsın.
çünkü dediğim gibi ben toplamayacağım.
sıfıra ihtiyacım var benim.
sıfırdan başlamaya.
tamamen yanmaya, külüm bile kalmayana dek yok etmeye, her ne varsa.
annem nevresimler diyor, tabak takımı diyor, ben diyorumki; yeni bir hayat.
bir kere daha.
kalkmaya mecalim olduğunda arayacağım söz veriyorum.
şimdilik iyi niyetlerimi meşgule veriyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder