oysa ben akıl almaz, akıllanmaz, uslanmaz ve belki de arlanmaz bir insan evladıyım
belki de değilim
kendisine hayal baloncukları yaratan
ve sadece hayalgücü ile kendi ayaklarını yerden kesmeyi başaran
sonra bir tırnak darbesi ile kendisini yerde bulan
bir hayalperestim.
balonun içinden benimle beraber yere çakılan
ve üzerlerindeki kan lekeleri için beni sorumlu tutan ise
onlar.
yüksekten düşmekten korkun vardıysa
benimle o irtifada ne işin vardı
demezler mi adama?
otursaydın ya güvenli duvarlarının arasında..
bir süperkahraman gibi bulutların üzerinde gezmek istiyorsan
yere çakılmayı da göze almış olman gerekmez mi?
bir insan bir aşkın içinden
hiç yara almadan çıkabilmeyi
bu yaşta gerçekten umabilir mi?
tek istediğim temiz bir hatıraydı
ama ne demişti şair
"bütün renkler kirleniyordu,
birinciliği beyaza verdiler"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder