arada bir bu blogu açıp bakıyorum bir şey yazılmış mı diye..
enteresan, kendimden habersiz yazı yazmış olmayı, sonra da oturup onu okumayı umuyorum sanırım. ya da belki açar bakarsam canım yeniden yazmak ister ve yazarım diye düşünüyorum. ki öyle bir şey de olmuyor. bakıyorum, kapıyorum. bıraktığım gibi duruyor her şey. ben de bıraktığım gibi duruyorum belki de bundan kaynaklanıyor.
bir süre evvel bıraktım..
ben bırakmadım kendiliğinden oldu..
daha fazla dayanacak gücü kalmayınca düşünmeye, çıkar yol aramaya, ne yapacağını bulmak için didinmeye, DURDU.
ama ne güzel durdu yahu..
sanki ben yaşamıyorum, tam da istediğim gibi, hayat kendiliğinden gidiyor. her gün aynı hareketleri aynı rutin içerisinde yapıyorum. aynı saatte kalkıyor, giyiniyor, köpeğimi gezdiriyor, işe geliyor, aynı saatte yemek yiyor, işten çıkıyor, köpeğimi gezdiriyor ve eve gidiyorum.
hiç kimseyle görüşmüyorum (bir abartı değil gerçekten hiç kimseyle görüşmüyorum ve en ufak bir şikayetim yok bundan) hiç bir şey yapmıyorum. alışverişe gitmek, film izlemek, kitap okumak istemiyorum. en ufak bir mutsuzluk, sıkıntı, durumu değiştirme çabası, gelecekten bir beklenti filan da taşımıyorum.
bir zaman evvel az geldiği için şikayet ettiğim anestezi sanıyorum tamamladı kendisini..
işte tam da bu sebeple, yazı falan yazmıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder