çığ gibi büyüyor içimdeki tüm korkular.
rasyonel değilim, pragmatist hiç değilim.
aklın ve mantığın kenarından geçmediğim sık zamanlardan birindeyim.
bir şey oldu, ne olduğunu bilemedim.
kalp çarpıntıları, uykusuz geceler,
hem büyük bir yorgunluk hem de yorulmak nedir bilmeden içmeler..
daha küçük olsam "aşktandır" der geçerdim, şimdi hastalık arıyorum adını koyacak.
"tiroidden işte hep bunlar" diyip diyip gülüyoruz, gülerken hıçkırarak ağlıyorum, ağlamanın tam ortasında tıkanırcasına gülmeler..
kan tahlilleri, ultrason görüntüleri, nefret edilen hastaneler..
doktor denen varlığını unutmuş olduğum o üst insanların arasında kendini yine çaresiz, yine kaçmak isterken bulmalar..
ne oldu?
biri kulağıma fısıldasa..
peki sihir tozları nerede?
onlar olsa geçmez miydi mesela?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder